Toen ik ging studeren kreeg ik van mijn ouders een cassettebandje (die had je toen nog…) met opnamen uit mijn vroege jeugd. Daarop was de stem van een vijf jarig jongetje te horen, die op de vraag ‘Magnus wat wil je later worden’ sprak: ‘dierenarts!’. Dat is altijd zo gebleven. Leven en werken voor en met dieren was mijn grootste wens en toen ik uiteindelijk na veel zwoegen mijn diploma haalde had ik mijn doel bereikt.

Al snel kon ik als practicus aan de slag in een gemengde praktijk in Hengelo (o). Daar werd ik in het diepe gegooid. Hoewel ik altijd een voorkeur voor honden en katten had gehad kon ik (in de grote stad opgegroeid) in Overijssel niet om de grotere dieren heen. Een jonge dierenarts moet hard werken en doet vooral klussen, waar oudere collega’s liever bij wegblijven. Duizenden varkens heb ik gevaccineerd. In warme, stinkende stallen, waarbij je half doof de stal weer uit kwam. Heel veel koeien, kalveren, stieren, paarden. En als al dat zware werk erop zat dook ik onder de douche en begon daarna aan mijn spreekuren voor de gezelschapsdieren. Een leven zoals veel mensen zich dat voorstellen bij James Herriot. Met een groot voordeel: je leert heel snel.

Chirurgie heeft altijd mijn bijzondere voorkeur gehad. In een drukke praktijk, met een collega/baas die altijd op pad was stond ik er alleen voor. Met een goede assistente en het boek op een tafeltje ernaast leerde ik de meest belangrijke operaties, zonder het alziende toezicht van de Utrechtse leraren, in de praktijk.

Na ongeveer tien jaar in het oosten van ons land te hebben gewerkt werd het tijd om eens wat anders te gaan doen. Ik wilde zelf een praktijk runnen. Maar te koop staande praktijken lagen niet voor het oprapen. Na een tussenjaar in een gemengde praktijk in Badhoevedorp kwam ik via via in contact met dierenarts Fruithof, die een gezelschapsdierenpraktijk aan de Hoofdweg in Amsterdam had. Collega Fruithof wilde gaan stoppen en zocht een jongere collega om zijn praktijk over te nemen. We kwamen al snel tot een akkoord en na eerst een half jaar in loondienst te hebben gewerkt mocht ik vanaf januari 2000 zelf de beslissingen gaan nemen. We schaften computers aan, de oude kaartenbak ging de deur uit. En het open spreekuur, waarbij klanten soms urenlang op hun beurt moesten wachten verdween. We werkten alleen nog op afspraak. En stukje bij beetje paste ik de praktijk aan aan mijn eigen wensen en ideeën. Tot we in 2004 de grote stap konden nemen. In een half jaar tijd werd de hele praktijk verbouwd. Er werd een stuk aangebouwd en er verscheen een modern klein ziekenhuis, ingericht volgens de eisen van de tijd. De praktijk bleef groeien, zodanig, dat we al snel ruimte tekort kwamen.

Om die reden en om nog een keer een mooie stap vooruit te zetten besloten we eind 2015 om het pand aan de Hoofdweg te verkopen en de praktijk voort te zetten in een nieuwe en veel grotere ruimte. Dat werd een bedrijfsruimte aan het Koningin Wilhelminaplein, recht tegenover het Fashion Centre. Niet zo ver van de oude plek. Goed bereikbaar en voorzien van nog nieuwere en betere inrichting en uitrusting. Alleen…. niet aan de Hoofdweg, dus de naam Dierenkliniek Hoofdweg moest vervangen worden. Het werd Vetcare voor de algemene praktijk en Vetdent voor de verwijskliniek voor tandheelkunde. Vetcare, een naam die zegt wat wij belangrijk vinden: zorg voor dieren. Want met alles wat we tegenwoordig kunnen blijft dat toch het belangrijkste aan ons werk. Daarom werd ik ooit dierenarts tenslotte!